Ben salağın tekiyim. Sürekli hayal kurarım , ondan sonra onların tek tek olmayışını hayretle izlerim. Umudumun yok olması artık olası bir şey. Kurduğum hayaller ise olasılıksız. Ben zor biriyim. Fakat insanlar kolayı seçiyor. Belki de bundan yalnızlığım. Defalarca kırılan kalbime sorarım neden bu kadar hüzün? Ne bu öfke , kızgınlık?
Sanırım hissettiğimiz tüm duyguların nedeni yaşanmışlıklar başta olmak üzere, ailenin ahlakı, ailenin bize ittiği şeyler farkında olmadan. Gün geçtikçe değişiyoruz ama sürekli umutlanıyoruz. Ben bundan çok şikayetçiyim. Çünkü yaşamak için bir sebebimiz yok. Herşeyi kaybetmişken. Ama ölmek… o fazla kolay olurdu sanırım. Ölümden daha zor şeyler var. ‘Yaşamak’. Sadece yaşamak değil ama hüznünle ve acılarınla yaşamak. Büyüdüğüm bu şehirde artık uğruna savaşmaya değip de kazanıp kaybedilecek bir şey kalmadı. Hüzün mü? Karanlık mı?
Dolaşırlar şimdi kentin sokaklarında.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder